Rozdział 1

Książka z bażantem

Wszystko zaczęło się, kiedy wybuchła "Śniegokalipsa".

Dopiero kończył się styczeń, jednak prognozy pogody na luty zapowiadały rychłe nadejście wiosny. Ta zima miała zostać zapamiętana jako najcieplejsza od ostatnich 30 lat. Cała opinia publiczna była przekonana, iż odpowiedzialność za tak wysoka temperaturę ponosiło globalne ocieplenie. Ale do mnie to jakoś mało przemawiało. Moim jedynym zarzutem do pogody było to, że w ciągu tych kilku „mroźnych” miesięcy nie spadło ani trochę śniegu.

Siedziałem na ostatniej lekcji w Akademii Muzycznej i obserwowałem co się działo za oknem. Ostatnie, jeszcze zimowe, promienie słońca zachodziły za budynkami Manhattanu. Ludzie w grubych, puchowych kurtkach szybko poruszali się po ulicach, a samochody stały w bezkresnym korku. Ze studzienek kanalizacyjnych unosiła się para wodna, która zamieniała się w białe obłoki przez spadającą wieczorem temperaturę.

Zawsze lubiłem obserwować ludzi. Kiedy byłem młodszy potrafiłem gapić się na mieszkańców Nowego Jorku godzinami. Mimo, że nie wszyscy byli urodziwi, każdy przyciągał mój wzrok. Każdy z osobna wyróżniał się z tłumu, mimo, że wyglądali jak jednolita masa. Nawet jeżeli byliby tak samo ubrani, coś by ich od siebie odróżniało. Delikatne gesty, które były dostrzegalne nawet z drugiego piętra budynku, sprawiały, że każdy był inny.

Lecz obserwowanie ludzi nie było jedynie sposobem na nudę, która tak często mnie ogarniała. Po prostu czułem się tym ludziom coś winny. Większość z nich widziałem po raz pierwszy i ostatni w moim życiu, a żaden nawet nie wiedział, że im się przyglądam. Chciałem chociaż raz im się przypatrzeć porządnie i zapisać sobie ich w pamięci, nawet na skraju mojego umysłu. Traktowałem to jako swoisty rodzaj hołdu, który mogłem im oddać tym krótkim spojrzeniem.

Dzwonek zadzwonił oznajmiając, że kolejna lekcja łaciny się skończyła. Nauczyciel, pan Hatkings, zapisał na tablicy tytuł eseju, który mieliśmy napisać na następny tydzień, przypominając swoim sennym głosem o wymaganym limicie słów. Przekopiowałem tytuł do zeszytu i spakowałem swoje rzeczy do torby. Pospiesznym krokiem wyszedłem z klasy starając się nie potrącić pozostałych uczniów.

Znowu musiałem spędzić czas na nauce tego martwego języka zamiast na ćwiczeniu gry na skrzypcach. Codziennie, dzień w dzień, spędzałem bitą godzinę w tej zatęchłej klasie ucząc się poprawnej odmiany czasowników w języku, który upadł wraz z Imperium Rzymskim. Nigdy nie mogłem zrozumieć, czemu musiałem uczyć się akurat łaciny w Akademii Muzycznej. Do czego mi się ona przyda?

Ruszyłem w stronę mojej szafki, żeby zabrać kilka rzeczy. Była ona na końcu korytarza, przy którym znajdowała się klasa łaciny. Plusem jej usytuowania było to, że nigdy nie musiałem czekać, aby się do niej dostać. Akurat ten hol był najszybciej opuszczanym przez uczniów miejscem w całej szkole.

Lawirowałem między masą uczniów, którzy wychodzili z klas wywabieni dźwiękiem dzwonka zwiastującego wolność. Licealiści zmierzali zgodnie ku marmurowym schodom prowadzącym na niższe kondygnacje budynku. Przeciskałem się przez tłum. Niechcący potrąciłem jakiegoś pierwszaka, który upuścił przez to nuty. Mruknąłem jakieś przeprosiny i szybko pomogłem mu pozbierać rozrzucone papiery. Uśmiechnąłem się do niego przepraszająco, kiedy znów dołączył do pochodu uczniów, a sam ruszyłem do szafki.

Westchnąłem z ulgą, kiedy w końcu jeden zakręt dzielił mnie od mojej szafki. Miałem nadzieję, że tak jak zwykle nikt nie będzie się już tam kręcił. Jednak dzisiaj, ku mojemu zdziwieniu, było inaczej. Przed moją szafką stała grupka dziewczyn. Na pierwszy rzut oka wyglądały na młodsze ode mnie. Dopiero kiedy podszedłem bliżej, rozpoznałem wśród nich moją koleżankę z roku - Rebeccę. Uznałem, że reszta dziewczyn to jej znajome.

Co mnie zdziwiło, to fakt, że wszystkie były podobne do mojej znajomej. Miały podobny ciemny kolor włosów, a ich ubrania zasadniczo się nie różniły. Do tego wszystkie były prawie tego samego wzrostu, a kiedy przyjrzałem się ich twarzom, poczułem się jak w Gwiezdnych Wojnach: Ataku Klonów.

Dziewczyny przycichły, a ich ruchy stały się bardziej nerwowe. Były ode mnie tylko niższe o głowę, ale poczułem się, jakbym znalazł się w przedszkolu. Mimo wszystko uśmiechnąłem się do nich i starałem się utorować sobie drogę do szafki. Kiedy tworzyłem sobie przejście, zauważyłem, że jedna z nich popychała Rebeccę do przodu. Moja znajoma ją ofuknęła i zakryła sobie twarz włosami. 

Zrozumiałem, że to do mnie należy przywilej przełamania tej niezręcznej ciszy.

– Cześć, Rebecca - przywitałem się. – Co cię sprowadza w okolice mojej szafki?

– Cz-cz-cześć, Will – wydukała dziewczyna. Ciągle unikała mojego wzroku i starał się ukryć za lokowanymi włosami. – Przyszłam do ciebie w p-p-pewnej sprawie. Ch-ch-chodzi o przygotowania do balu.

– Tak? – zapytałem zaciekawiony. – Robin znowu postanowił zmienić układ utworów?

- N-n-nie, nie o to chodzi – powiedziała niepewnie. Miedzy włosami dojrzałem, że jej twarz zmienia kolor z kremowego na czerwony. – Źle m-m-mnie zrozumiałeś… Chodzi tak ogólnie o b-b-bal…

- Zamieniam się w słuch. – Chciałem dodać trochę otuchy. Po raz pierwszy od kiedy ją znałem zachowywała się w taki sposób. Jedyne racjonalne rozwiązanie tej zagadki było dla mnie jednak niedorzeczne.

Wzięła głęboki oddech. Podniosła głowę i spojrzała mi w oczy. Zobaczyłem w nich determinację, która była dla niej niezwykle rzadka.

– Czy Mark Jonson ma już parę na bal?! – zapytała głośno, prawie krzycząc. Kilkoro maruderów na końcu korytarza dosłyszało jej pytanie i z trudem ukrywali swój napad śmiechu. Na szczęście tylko ja zauważyłem ich zachowanie

– Mark, powiadasz? – upewniłem się po chwili ciszy, która zapadła.

Kiwnęła energicznie głową.

– Z tego co mi wczoraj opowiadał nie wynikało, że ktoś go zaprosił. – Uśmiechnąłem się do niej. –Jeżeli się pospieszysz, złapiesz go jeszcze przy szafce.

- Dziękuję bardzo! – zawołała z ulgą Rebecca i razem ze swym towarzystwem ruszyła biegiem we wskazanym przeze mnie kierunku. Zanim zniknęła mi z oczu, odwróciła się i krzyknęła: – Masz u mnie przysługę, Will.

Uśmiechnąłem się tylko i pomachałem jej na pożegnanie, ciesząc się skrycie, że to nie mnie chciała zaprosić. Tu nie chodziło nawet o jej wygląd zewnętrzny czy coś. Po prostu nie miałem z nią dużo wspólnego. Jedyne, co nas tak na prawdę łączyło, to niechęć do przewodniczącego komitetu organizacji Balu Wiosennego.

Bal Wiosenny był jedną z tradycji Akademii Muzycznej. Pierwszego dnia maja, o zmierzchu, organizowano bal dla uczniów ostatniej klasy. Było to coś podobnego do normalnych balów licealistów, jednak nasz był bardziej… ekscentryczny. Zazwyczaj organizowano go w ogrodzie botanicznym w pobliżu naszej szkoły, a uczniowie musieli przez cały czas nosić maski. Oprócz tego to my musieliśmy stworzyć samemu oprawę muzyczną oraz choreografię. W tym roku, jak w trzech poprzednich, należałem do komitetu organizacyjnego, jednak nie do końca z własnej woli. Zresztą, niewiele rzeczy w moim życiu było zainicjowanych przeze mnie.

Zerknąłem na zegarek, a kiedy odczytałem godzinę, to mnie zmroziło. Powoli dochodziła 16:30, co nieuchronnie zbliżało mnie do rodzinnej kolacji z „niespodzianką”, którą przygotował dla nasmój starszy brat. Oprócz tego musiałem dotrzeć jeszcze do starej księgarni na drugim końcu miasta. Jak w każdy poniedziałek, dzisiaj również przybyła nowa dostawa książek. A tego nie mogłem sobie odpuścić.

Szybko wykręciłem gałką odpowiedni kod i wyjąłem potrzebne mi przedmioty. Ubrałem pospiesznie płaszcz, a na plecy zarzuciłem sobie pokrowiec ze skrzypcami. Na prawe ramię ubrałem moją postrzępioną, czarną torbę, która pierwotnie była pokrowcem na laptop. Przez grube segregatory nut ledwo się dopinała, a do tego, o dziwo, sporo ważyła.

Ruszyłem ku schodom prowadzących do wyjścia. Przez okna na korytarzu zauważyłem, że zaczął już powoli zapadać zmrok, jak zazwyczaj o tej porze roku. Na parterze starego budynku poczułem chłód od drzwi wejściowych. Portierka siedząca w swojej kanciapie przy drzwiach wejściowych spojrzała na mnie z niesmakiem, kiedy przeszedłem po świeżo wymytej podłodze.

Chłodny wiatr uderzył mnie w twarz, kiedy znalazłem się poza murami Akademii. Postawiłem kołnierz płaszcza, próbując zminimalizować odczucie chłodu przez smagające mnie podmuchy powietrza. Nie zwracając uwagi na niesprzyjające warunki otoczenia, wtopiłem się w tłum nowojorczyków, którzy zmierzali w stronę stacji metra.

Za każdym razem zastanawiałem się, czy ktoś na mnie patrzy…

***

Nie lubiłem opuszczać Wyspy, ale dla tej księgarni mógłbym pojechać nawet do New Jersey. Znajdowała się na Brooklynie, w jednej ze starych ceglanych kamienic w pobliżu mostu. Z zewnątrz sklepik wyglądał niepozornie. Na wystawie leżały książki, które były modne 10 lat temu, a szyby były brudne od błota rozrzuconego przez przejeżdżające ulicą samochodami. Nad szybami były zamontowane markizy, które pozwalały w czasie lata właścicielowi sprzedawać książki na świeżym powietrzu.

Księgarnię prowadził pan Thomson. Był niski i pomarszczony jak suszona śliwka, a do poruszania się używał balkonika. Jednak mimo jego podeszłego wieku, umysł wciąż miał bystry i przepełniony wiedzą. Kiedy byłem młodszy i przychodziłem tutaj razem z resztą rodziny, często opowiadał mi o wielu książkach, które powinienem przeczytać, przytaczając długie cytaty.

Oprócz tego ten sklepik był miejscem, gdzie moi rodzice spotkali się po raz pierwszy. W dzieciństwie zabierali mnie tutaj co miesiąc razem z moją młodszą siostrą i starszym bratem, abyśmy mogli wybrać dla siebie jakąś książkę. Jednak z upływem lat ta tradycja poszła w niepamięć. Teraz tylko ja tutaj zaglądałem.

Kiedy otworzyłem drzwi, moich uszu dobiegł znajomy dźwięk dzwonka, który oznajmiał przybycie nowego klienta. Mój nos został zaatakowany zapachami charakterystycznymi dla tego typu miejsc: ciepłem, farbą drukarską, kurzem oraz stęchlizną. Po tak długim czasie przychodzenia tutaj, ta mieszanka aromatów stała się moim ulubionym aromatem.

W środku księgarnia była znacznie bardziej okazała niż mogłaby się wydawać z zewnątrz. We wnętrzu mieściło się kilkanaście regałów, które sięgały od ziemi do sufitu. Były pozastawiane książkami do granic możliwości, a te woluminy, które się nie zmieściły zostały ustawione w eleganckich stosikach na drewnianej podłodze. Ściany były obite boazerią, a z sufitu zwieszały się lampy przemysłowe z początku XX w. Po prawej stronie od wejścia usytuowany był kontuar, na którym stała zabytkowa kasa. Na blacie były rozłożone ulotki dotyczące wydarzeń kulturalnych, które będą miały miejsce w pobliżu. Dalej, w głębi sklepu, utworzono niewielki kącik czytelniczy, gdzie ustawiono dwa stare fotele o różnym fasonie.

– Williamie, jak miło mi cię znów widzieć. – Usłyszałem zza lady starczy głos. Zwróciłem się w tamtym kierunku i ujrzałem znajomą, przyjazną twarz właściciela księgarni. – Co cię dzisiaj sprowadza, mój drogi chłopcze?

– To, co w każdy inny poniedziałek, panie Thomson. – Uśmiechnąłem się do niego. – Czy przyszło dzisiaj coś ciekawego?

– Młodzieńcze, czy nie nauczyłem cię czegoś przez ten czas, kiedy odwiedzasz moją księgarnię? – zapytał karcącym tonem, jednak uśmiechnął się z pobłażaniem. – Najpierw pogawędka, potem interesy.

– Niestety, ale dzisiaj się spieszę – przyznałem niechętnie. – Mój starszy brat dzisiaj przyjeżdża do nas z wizytą.

– Robert? – zapytał z zainteresowaniem staruszek. – Wieki go nie widziałem. Pamiętam jeszcze jak był małym chłopcem, a już brał się za poważną literaturę matematyczną…

Staruszek zatracił się w swoich wspomnieniach, a jego oczy patrzyły nieprzytomnie w przestrzeń. Postanowiłem wykorzystać ten czas i poszukać czegoś, co pomoże mi oczyścić umysł. Potrzebowałem czegoś niezbyt ambitnego, jednak wyjątkowo wciągającego.

– Dzisiaj przybyło sporo Szwedów – powiedziałem po chwili, kiedy przyjrzałem się nazwiskom autorów. Mój głos zbudził pana Thomsona z letargu.

– Tak, masz rację, chłopcze – przyznał właściciel – Dzisiaj przyszło sporo książek skandynawskich, szczególnie kryminałów.

– Akurat czegoś takiego potrzebuję – stwierdziłem cicho, klękając przy jednej ze stert. Wyjąłem książkę, której tytuł wydawał mi się znajomy. – Czy nie było przypadkiem takiego filmu?

– Ach, był – przytaknął sprzedawca. – Ale wersja amerykańska wyjątkowo zniszczyła tę powieść.

Pogrzebałem jeszcze chwilę, aż znalazłem książkę z bażantem na okładce. Zbadałem ją i szybko przewertowałem kilka stron. Opis na rewersie zaintrygował mnie. Zapowiadała się ciekawa lektura. Kiedy w grę wchodzili biznesmani i morderstwo, zawsze było ciekawie.

– Chyba wezmę tą – powiedziałem. Podniosłem się z kolan i podszedłem do lady.

– Ostatni egzemplarz, który mi został – powiedział pan Thomson, zaskoczony. – Musi być naprawdę dobra.

– Okaże się, kiedy ją skończę – zaśmiałem się cicho. Zapłaciłem kwotę, którą podał mi do zapłaty księgarz.

Już miałem wychodzić, kiedy od strony zaplecza dobiegł mnie potężny rumor. Odwróciłem się w tamtą stronę i razem z panem Thomsonem próbowaliśmy dojrzeć źródło tego hałasu. Na ziemi za ostatnim regałem leżały rozrzucone książki w różnych pozycjach. Z magazynu było słychać dziewczęcy głos dający komuś reprymendę.

– Marry dzisiaj przyucza do pracy nowego pracownika – wyznał właściciel księgarni, ciężko wzdychając. Starzec przeciągnął ze zmęczeniem dłonią po twarzy. – Mam nadzieję, że to jego pierwszy i ostatni taki incydent.

Marry była prawnuczką pana Thomsona i od czasu do czasu przychodziła pomóc mu w sklepie. Obecnie studiowała anglistykę na uniwersytecie w Nowym Jorku, dzięki czemu wciąż mogła się tutaj pojawiać. Oprócz tego znałem ją od kiedy tylko pamiętam. Za każdym razem, kiedy razem z rodziną przychodziliśmy po książki, ona tu była. Wciągała mnie do rozmowy i podsuwała co ciekawsze książki. Po tym całym czasie, jaki tu spędziliśmy, mogłem ją nazwać moją przyjaciółką.

Spojrzałem na starego księgarza. Jego twarz przebiegł grymas bólu.

– Chyba te stawy naprawdę panu dokuczają – zauważyłem. – Miałem nadzieję, że nie będzie pan musiał tak długo tego znosić.

– To przez pogodę – powiedział księgarz i machnął lekceważąco ręką. – Coś mi się wydaje, że dzisiaj w nocy Matka Natura może nas porządnie zaskoczyć.

– Nadaje się pan świetnie na meteorologa – zażartowałem. – Powinni pana zatrudnić, będzie pan bardziej prawdopodobny niż większość tych, którzy już tam pracują.

– No nie wiem, Williamie – zaśmiał się księgarz. – Nie wydaje mi się, żeby tak było. No, ale nigdy nie wiemy jaką ścieżkę wybierzemy spośród miliardów opcji.

– Ma pan rację. – Zerknąłem mimochodem na zegarek. Poczułem jak w gardle rośnie mi gula. –Muszę się już zbierać, panie Thomson. Do zobaczenia!

– Do zobaczenia, Williamie – pożegnał się sprzedawca. – Tylko uważaj na siebie. Może się zrobić niebezpiecznie.

– Dziękuję panu za troskę. – Uśmiechnąłem się do niego i wyszedłem z ciepłego pomieszczenia na chłód nocy. Z moich ust wyleciała chmurka białej pary. Wiatr się wzmagał.

Wtedy jeszcze się nie spodziewałem, że zostanie w księgarni byłoby lepszym wyjściem.